Daha önce Kenan'dan "Yalnız Yiğit" yazısında bahsetmiştik. Yakında Cumhuriyet gazetesinde bir röportajının yayımlanacağını söylediğinde, kendisinden o röportajını göndermesini istemiştim. Sağolsun o da dün Cumhuriyet'in Pazar ekinde yayımlanan röportajı göndermiş.Cumhuriyet Pazar'dan Deniz Ülkütekin'in "Yalnız Yiğit" Kenan Özvaran'la yaptığı güzel röportajı aşağıda okuyabilirsiniz...
***
Kimisi futbolu bir spor olarak görür, tuttuğu takım varsa da galibiyet sevincini doksan
dakikaya sığdırır. Kimisi için futbol bir tutkudur, tuttuğu takım da öyle. Onun için futbolu yaşamak, mensup olduğu kitleyle beraber ağlayıp gülmek hayat tarzı haline gelmiştir. Kenan Özvaran (İstanbuLLS) da bu ikinci gruba dahil. Ancak bir farkla; tuttuğu takım İstanbulspor. Bunun ne demek olduğunu anlamak için İstanbulspor’un geçmişine göz atmak gerekiyor. İstanbul Erkek Lisesi içinden çıkan kulüp altmışlı, yetmişli yıllar boyunca hemşerisi olan üç büyüklere kafa tutmayı başarır. Yetmişlerin ortasından itibaren ise düşüşe geçer. İstanbul’un birçok semt takımı gibi sarı-siyahlılar da alt liglere doğru yol alır. Sonrasıysa uzun süren bir sessizlik.
Taki Cem Uzan dönemine kadar. Uzan paralarını futbola yatırmaya kararlıdır. İstanbulspor Oğuz, Aykut, Sergen gibi isimlerin yer aldığı kadroyla Süper Lig’in üst sıralarına yeniden tutunur. Ancak güzel futbolun dolduracağı sanılan tribünler hiç dolmaz. Dahası takım yıllarca yaşadığı göçebelikten yine kurtulamaz. Kimi zaman İnönü’de kimi zaman Bayrampaşa’da kimi zaman Saraçoğlu’nda ya da Güngören’de oynar maçlarını. Kulübün şirketleşip kendisinden uzaklaştığını gören liseliler de küserler. Uzan’ın büyük düşüşüyle birlikte TMSF, ardından Saffet Sancaklı yönetiminde geçen yıllar gelecektir. Teknik direktör olarak takımın başına geçen Aykut Kocaman’ın binbir yokluk içinde oynattığı güzel futbol gönüllerde bir sempati kıvılcımı doğurur ama destek gelmeyince Kocaman takımı bırakır. Hızla alt liglere doğru inişe geçer İstanbulspor. İstanbulspor’la tanışıklığı babası sayesinde çocukluk yıllarından ama kendi başına maçlara gitmeye başlaması “hâlâ taparcasına seviyoruz” dediği
Aykut Kocaman’ın teknik direktörlük zamanına denk geliyor. Takımın düşüşü hızlandıkça
Kenan’ın sevdası büyüyor ama sevgisini daha da önemlisi gittiği onca kilometreyi paylaşacak kimseyi bulamıyor. Bugünlerde İstanbulspor şehrinize gelirse ve misafir takım tribününde birkaç sarısiyah bayrak ve arkalarında atkısını açmış birini görürseniz o Kenan’dır. İstanbulspor’un peşinden kaç il gezdiğini o da bilmiyor. Bir çırpıda hatırlamaya
çalışıyor “İzmir, Kırıkkale, Sakarya, Kırşehir, İzmit, Ankara, Manisa, Giresun, Gaziantep,
Eskişehir” diye. İlk deplasmanını 2003’te Konya’ya yapmış. O gün bu gündür İstanbulspor’un peşinden Türkiye’yi dolaşıyor. Gidenler bilir; Türkiye’de deplasman yapmak bin kişi olsanız bile zordur. O, bu zorluklarla tek başına mücadele ediyor. “En büyük sıkıntı pankartla dolu büyük bir çantayla dolaşmak. O pankartları tek başına asmak da büyük zorluk çıkarıyor. Ayrıca her deplasman için neredeyse 200 lira harcıyorum bu da büyük bir külfet.” Bahsettikleri her maçta yaşanan şeyler. Bir de başına gelenler var. “Bir keresinde Eskişehir’de deplasman tribününde pankartları asıyordum. Eskişehirli birkaç kişi de kendi pankartlarını almak için benim olduğum tribüne girmiş. Çantamdan paramı ve atkımı çalmışlar.”
Bu olay Kenan’ı yıldıramamış ama gerçekten yılma noktası geldiği bir anı gayet iyi hatırlıyor. “Kırşehir’deki maç için gece 12’de otobüsüm vardı. Bileti önceden aldığım için ‘biraz kestireyim’ dedim. Uyandığımda saat bir olmuştu. Hemen otogara gittim ama hiçbir firmada bilet yoktu. Çaresiz eve döndüm ama inat ettim sabaha kadar Kırşehir’e giden otobüs aradım. O anda aklıma Ankara üstünden gitmek geldi. Sonuçta iki şehir arası bir saat. Ancak otobüs Ankara girişinde bozuldu. Maçın başlamasına iki saat kala Ankara Otogarı’na yeni ulaşmıştım. Orada düşündüm ‘acaba ben manyak mıyım’ diye. Kırşehir’e ulaştığımda
maç başlayalı on beş dakika olmuştu. Bir de benim için en büyük dertlerden biri misafir takım
tribününü açtırmak. Bir kişi için tribün açmak istemiyorlar ben de beş bilet alarak bu problemi halletmeye çalışıyorum. Kırşehir’de kulübün genel menajerini aradım, sağ olsun maç oynanırken sahadan çıkıp benim için tribünü açtırdı.” Kenan’ın böylesi yıldığı, vazgeçmek istediği anlar çok. Peki hâlâ armanın peşinden onca yolu kat etmesini sağlayan ne? “O anda bir şey oluyor. Kulüpten biri arayıp hatırımı soruyor ya da artık maçlarla ilgilenmeyen babam ‘maç ne oldu’ diyor. O da bütün İstanbulsporlular gibi takımını unutamıyor ama unutmak istiyor. Zaten İstanbulspor bir bağımlılıktır.” Biraz mazoşist bir bağımlılık diye ekliyorum, onaylıyor. Aslında işler her zaman bu kadar dramatik değil. Bakın demin bahsettiği Kırşehir maçının devamı nasıl geliyor. “Uzatma dakikalarında bir gol attık, bütün takım benim üzerime koştu. Hayatımdaki en mutlu anlardan biriydi.” Zaman zaman yediği küfürlerden şikâyetçi ama çok güzel dostluklar da kurmuş. Daha geçenlerde Göztepe’nin Yalı Grubu Başkanı, Kenan’ı havaalanında karşılayıp stada kadar kendi götürmüş. Kişisel dostluklar iyi de tüm rakip tribünle arkadaş olmak, Kenan bunu da yaşamış. “Antalya’nın şampiyonluk maçı vardı biz de küme düşmüştük. Maçtan önce Antalyalı arkadaşlar bana ulaştılar, o gün deplasman tribünü açılmayınca onların arasında maçı izledim. Takımım küme düşmüşkenoradaki şampiyonluk kutlamalarına katıldım. Benim için travmatik bir durumdu.” Diğer tribüncüler gibi Kenan’da da anı bitmiyor. Ancak o bir gol sevincini yanındakiyle paylaşmakgibi şeyleri hiç yaşamamış. “Tezahürat yapmak zaten futbol kültürümde yok” diyor. İstanbulspor’u “Saati 12’yi bir geçen külkedisi”ne benzetiyor.
dakikaya sığdırır. Kimisi için futbol bir tutkudur, tuttuğu takım da öyle. Onun için futbolu yaşamak, mensup olduğu kitleyle beraber ağlayıp gülmek hayat tarzı haline gelmiştir. Kenan Özvaran (İstanbuLLS) da bu ikinci gruba dahil. Ancak bir farkla; tuttuğu takım İstanbulspor. Bunun ne demek olduğunu anlamak için İstanbulspor’un geçmişine göz atmak gerekiyor. İstanbul Erkek Lisesi içinden çıkan kulüp altmışlı, yetmişli yıllar boyunca hemşerisi olan üç büyüklere kafa tutmayı başarır. Yetmişlerin ortasından itibaren ise düşüşe geçer. İstanbul’un birçok semt takımı gibi sarı-siyahlılar da alt liglere doğru yol alır. Sonrasıysa uzun süren bir sessizlik.
Taki Cem Uzan dönemine kadar. Uzan paralarını futbola yatırmaya kararlıdır. İstanbulspor Oğuz, Aykut, Sergen gibi isimlerin yer aldığı kadroyla Süper Lig’in üst sıralarına yeniden tutunur. Ancak güzel futbolun dolduracağı sanılan tribünler hiç dolmaz. Dahası takım yıllarca yaşadığı göçebelikten yine kurtulamaz. Kimi zaman İnönü’de kimi zaman Bayrampaşa’da kimi zaman Saraçoğlu’nda ya da Güngören’de oynar maçlarını. Kulübün şirketleşip kendisinden uzaklaştığını gören liseliler de küserler. Uzan’ın büyük düşüşüyle birlikte TMSF, ardından Saffet Sancaklı yönetiminde geçen yıllar gelecektir. Teknik direktör olarak takımın başına geçen Aykut Kocaman’ın binbir yokluk içinde oynattığı güzel futbol gönüllerde bir sempati kıvılcımı doğurur ama destek gelmeyince Kocaman takımı bırakır. Hızla alt liglere doğru inişe geçer İstanbulspor. İstanbulspor’la tanışıklığı babası sayesinde çocukluk yıllarından ama kendi başına maçlara gitmeye başlaması “hâlâ taparcasına seviyoruz” dediği
Aykut Kocaman’ın teknik direktörlük zamanına denk geliyor. Takımın düşüşü hızlandıkça
Kenan’ın sevdası büyüyor ama sevgisini daha da önemlisi gittiği onca kilometreyi paylaşacak kimseyi bulamıyor. Bugünlerde İstanbulspor şehrinize gelirse ve misafir takım tribününde birkaç sarısiyah bayrak ve arkalarında atkısını açmış birini görürseniz o Kenan’dır. İstanbulspor’un peşinden kaç il gezdiğini o da bilmiyor. Bir çırpıda hatırlamaya
çalışıyor “İzmir, Kırıkkale, Sakarya, Kırşehir, İzmit, Ankara, Manisa, Giresun, Gaziantep,
Eskişehir” diye. İlk deplasmanını 2003’te Konya’ya yapmış. O gün bu gündür İstanbulspor’un peşinden Türkiye’yi dolaşıyor. Gidenler bilir; Türkiye’de deplasman yapmak bin kişi olsanız bile zordur. O, bu zorluklarla tek başına mücadele ediyor. “En büyük sıkıntı pankartla dolu büyük bir çantayla dolaşmak. O pankartları tek başına asmak da büyük zorluk çıkarıyor. Ayrıca her deplasman için neredeyse 200 lira harcıyorum bu da büyük bir külfet.” Bahsettikleri her maçta yaşanan şeyler. Bir de başına gelenler var. “Bir keresinde Eskişehir’de deplasman tribününde pankartları asıyordum. Eskişehirli birkaç kişi de kendi pankartlarını almak için benim olduğum tribüne girmiş. Çantamdan paramı ve atkımı çalmışlar.”
Bu olay Kenan’ı yıldıramamış ama gerçekten yılma noktası geldiği bir anı gayet iyi hatırlıyor. “Kırşehir’deki maç için gece 12’de otobüsüm vardı. Bileti önceden aldığım için ‘biraz kestireyim’ dedim. Uyandığımda saat bir olmuştu. Hemen otogara gittim ama hiçbir firmada bilet yoktu. Çaresiz eve döndüm ama inat ettim sabaha kadar Kırşehir’e giden otobüs aradım. O anda aklıma Ankara üstünden gitmek geldi. Sonuçta iki şehir arası bir saat. Ancak otobüs Ankara girişinde bozuldu. Maçın başlamasına iki saat kala Ankara Otogarı’na yeni ulaşmıştım. Orada düşündüm ‘acaba ben manyak mıyım’ diye. Kırşehir’e ulaştığımda
maç başlayalı on beş dakika olmuştu. Bir de benim için en büyük dertlerden biri misafir takım
tribününü açtırmak. Bir kişi için tribün açmak istemiyorlar ben de beş bilet alarak bu problemi halletmeye çalışıyorum. Kırşehir’de kulübün genel menajerini aradım, sağ olsun maç oynanırken sahadan çıkıp benim için tribünü açtırdı.” Kenan’ın böylesi yıldığı, vazgeçmek istediği anlar çok. Peki hâlâ armanın peşinden onca yolu kat etmesini sağlayan ne? “O anda bir şey oluyor. Kulüpten biri arayıp hatırımı soruyor ya da artık maçlarla ilgilenmeyen babam ‘maç ne oldu’ diyor. O da bütün İstanbulsporlular gibi takımını unutamıyor ama unutmak istiyor. Zaten İstanbulspor bir bağımlılıktır.” Biraz mazoşist bir bağımlılık diye ekliyorum, onaylıyor. Aslında işler her zaman bu kadar dramatik değil. Bakın demin bahsettiği Kırşehir maçının devamı nasıl geliyor. “Uzatma dakikalarında bir gol attık, bütün takım benim üzerime koştu. Hayatımdaki en mutlu anlardan biriydi.” Zaman zaman yediği küfürlerden şikâyetçi ama çok güzel dostluklar da kurmuş. Daha geçenlerde Göztepe’nin Yalı Grubu Başkanı, Kenan’ı havaalanında karşılayıp stada kadar kendi götürmüş. Kişisel dostluklar iyi de tüm rakip tribünle arkadaş olmak, Kenan bunu da yaşamış. “Antalya’nın şampiyonluk maçı vardı biz de küme düşmüştük. Maçtan önce Antalyalı arkadaşlar bana ulaştılar, o gün deplasman tribünü açılmayınca onların arasında maçı izledim. Takımım küme düşmüşkenoradaki şampiyonluk kutlamalarına katıldım. Benim için travmatik bir durumdu.” Diğer tribüncüler gibi Kenan’da da anı bitmiyor. Ancak o bir gol sevincini yanındakiyle paylaşmakgibi şeyleri hiç yaşamamış. “Tezahürat yapmak zaten futbol kültürümde yok” diyor. İstanbulspor’u “Saati 12’yi bir geçen külkedisi”ne benzetiyor.
____Pankartları okul projesi diye yuttururdum___
- İstanbulspor özel hayatını nasıl etkiliyor?
- Annem bu durumu bilmiyordu. Babam biliyordu ve destekliyordu. Formamı sürekli yatağın
altında saklıyordum. Pankartları anneme okul projesi diye yutturuyordum. Mesela sabah yola
çıkmam gerekiyorsa geceden pankartları kapının önüne bırakıyordum. Kapı komşumuz vardı,
akşamdan onda kalıyordum. Bir de ses kaydı bırakıyordum, annem aradığında dinletsinler diye. “Anne lavabodayım akşama döneceğim” diye. Sonra da maça. Annem okula gittim
sanıyordu.
- Artık annen de biliyordur.
- Evet biliyor ama futboldan korkuyor. Gerçekten korkutucu olaylar oluyor ama basının abartması da var. Bence kadınların maça gelmemesinin en önemli sebebi bu abartma.
- Arkadaşların bu durumunu nasıl karşılıyor.
- Çoğu İstanbulspor sevgimi bilmiyor zaten. Galatasaray ya da Fenerbahçe gibi bir durum değil. Söylersem yadırgarlar diye korkuyorum. Bilenlerden tribünle uğraşanlar helal olsun diyor. İlgili olmayanlarsa deli gözüyle bakıyor.
- Nasıl bir İstanbulspor hayal ediyorsun?
- Taraftarımız olsun, birlikte deplasmana gidelim isterdim. Bir de stadımız olsun, ismi de Boğa Arena.
İki İstanbulspor
- İstanbulspor’un İstanbul Büyükşehir Belediyespor’la birleşerek yeniden Süper Lig’e döneceği konuşuluyor.
- Belediyespor Başkanı Göksel Gümüşdağ ortaya böyle bir laf attı. Şimdiki başkanımız da satmak istemediğini, satarsa da 10 milyon dolar istediğini söyledi. Asıl İstanbul Erkek Lisesi üç yıl önce kendi takımını kurdu ve şu anda takım İstanbul Süper Amatör Ligi’ne yükselmek için oynuyor. Eğer kendi hakkıyla 3. Lig’e yükselirse ben de lisenin takımını desteklerim. Ancak kurdukları takımı sezon sonunda belediyeye devredecekleri konuşuluyor.
- Böylece sen de Süper Lig’e yükseleceksin.
- Ben yükselmeyeceğim. Eğer öyle bir şey olursa seneye liglerde iki İstanbulspor olacak. Ancak o zaman ben şimdiki takımımı bırakmam. Çünkü lisenin kurduğu takım belediyenin takımı olacak. Bence TMSF bizi belediyeyle birleşmeye zorlamak için bilerek küme düşürdü. Bizim ne bir milletvekilimiz, ne belediyemiz, ne stadımız ne de tesisimiz var. Bir belediyemiz var, biz düşmeme mücadelesi yaparken Ataköy’deki tesislerimizi yıktı. Çok kritik maçlarımıza Florya Ormanı’nda antrenman yaparak hazırlandık.
No comments:
Post a Comment